De afgelopen maand was een maand met veel emoties voor mij. Het verliezen van mijn baan heeft mij een behoorlijke klap gegeven en eigenlijk zit ik in een rollercoaster van verschillende gevoelens. Woede, angst, verdriet, gevoel van oneerlijkheid. Die gevoelens worden nog meer getriggerd door mijn pms.  Ook de kinderen merken dat mama wat minder goed in haar vel zit en dat is soms best moeilijk. Natuurlijk ga ik gewoon door, want dat gaat ook niet anders in een druk mamaleven. 

Stress en pms

Doordat ik stress ervaar door het verliezen van mijn baan, zijn de pms klachten meer als normaal de kop opgestoken. Want stress is super slecht voor iemand met PMS. Het verergerd de klachten en rust, regelmaat en reinheid is wat ik nu eigenlijk nodig heb. Het kwam daarom regelmatig voor, zeker tijdens mijn ovulatie (hormoonwisseling) dat ik mijn tranen even liet lopen. Ja ook in het bijzijn van mijn kinderen.

Monstertjes

Is dat erg…? Ik vroeg het mij af. Ik denk eigenlijk van niet. Ik heb al eens een artikel geschreven over hoe mijn kinderen reageren als mama wat minder goed in haar vel zit. Dit artikel stond op mijn oude website. Het komt hier op neer. Ik vertel tegen mijn zoontje (en binnenkort ook aan mijn lieve dochtertje) dat er kleine monstertjes in mijn buik zitten die mama heel erg pesten. Deze uitleg deed ik hem toen hij vier jaar was. Toen hij oud genoeg was om te begrijpen dat mama’s ook wel eens verdrietig kunnen zijn. Ik vond dat hij hier recht op had. Deze uitleg was/is duidelijk en zo begrijpt hij, dat als mama tranen heeft de monstertjes mij plagen, en om duidelijk te stellen dat het zeker niet aan mijn kinderen ligt.

Emoties zijn niet erg

Natuurlijk huil ik het liefste helemaal niet in het bijzijn van mijn kinderen, maar emoties wegstoppen is voor mij niet de goede oplossing. Daar heb ik mezelf en dus ook de kinderen mee.  Het is bij mij ook niet zo dat ik de hele dag aan het janken ben ;-). Het zijn buien. Ik laat soms mijn tranen even gaan omdat het mij oplucht en ik daardoor juist een betere mama kan zijn. En je emoties laten zien is helemaal niet zo erg voor je kinderen. Ze zien ook dat papa’s en mama’s wel eens verdrietig kunnen zijn en dat het menselijk is om verdriet te hebben. Natuurlijk moet het niet de overhand hebben, maar ik denk dat het eerlijker naar je kinderen is om je ware emoties te tonen, dan net doen of je heel vrolijk bent en je dus eigenlijk aan het liegen bent.